Varanasi
Door: Christine
Blijf op de hoogte en volg Christine
19 Februari 2008 | India, Vāranāsi
Op mijn laatste dag in Kolkata liep ik door mijn straat, waar ik opeens een echt pasgeboren baby zag, zo eentje die nog gerimpeld en niet zo schoon is... en de moeder lag er uitgeput naast... gelukkig had ze wel een deken over zich heen, maar dat was dan ook de enige bescherming/beschutting die ze had, aangezien dit haar "huis" was vast heel normaal voor hun, maar voor mij best apart!!!
Toen de treinreis: de trein was netjes optijd, mijn sleeperbed was ook vrij, alleen mijn stoel niet, maar toen ik heel aardig vroeg of ik toch op mijn eigen stoel mocht zitten was dat ook geen probleem. Een sleepercoupe bestaat uit een heleboel couchettes, maar dan zonder echte muren en helemaal zonder deuren dus eigenlijk een grote slaapzaal! In mijn zitje was verder een familie. In principe waren er nog 5 plekken over, maar de familie bestond uit 2 oma's, 1 opa, 1 vader, 1 moeder, 2 kinderen en 1 oom (is dus 8 mensen). De sleeperbedden zijn niet zo breed en ook niet zo lang, dus hoe zij de nacht door zijn gekomen is mij een raadsel, aangezien ik al om ruimte vocht met mijn backpack! Buiten dat was het er verschrikkelijk koud midden in de nacht. Om 9 uur gingen er al verscheidene mensen hun dikke dekens te voorschijn halen en toen dacht ik nog: zo koud is het nu ook weer niet, typisch indisch! (want in tiruvannamalai liepen ze met 25 graden rond in bivamutsen omdat het zo koud was...) maar zo koud was het wel, het voelde alsof ik totaal bevroren was!
Maar na 15 uur in de trein was ik dan eindelijk in Varanasi. Mijn eerste blik op de stad was vanuit de trein toen we de rivier (de ganges) overstaken. Wat een sprookjesachtige stad is het!
Buiten het station werd ik bedolven onder de riksja drivers die me wel wilden rijden. Toen was er een heel vriendelijk stel dat me vroeg met hun een riksja te delen, maar dat mocht dan weer niet van de driver...
Toen kwam er een man die zei dat hij toch naar Assi ghat ging (daar wilde ik heen, want daar had ik met Melinda afgesproken) en dat hij me wel voor 50 rps mee wilde nemen. De standaardprijs is 60, dus dat was een goede deal. Ik weet wel dat dit het soort mannetjes zijn waar je voor moet uitkijken, maar ik vertrouwde hem wel en dus ging ik met hem mee. En inderdaad ik ben veilig aangekomen!
Binnnen 1 minuut zag ik Melinda al en die had al een kamer voor me geregeld in het Anand guesthouse waar zij ook zat, heel relaxed! Die dag hebben we eerst een lange wandeling langs alle ghats (de trappen naar de rivier) gelopen tot aan de burning ghat. Dat is waar de mensen gecremeerd worden. We hebben een tijdje naar de ceremonies gekeken. Eerst wordt het lijk (wat in een oranje met gouden doek gewikkeld is) een laatste bad in de ganges gegeven, dan wordt hij op de brandstapel gelegd. De gene de het vuur aansteekt (meestal de oudeste zoon) heeft zijn hoofd dan kaal geschoren en loopt met het vuur in zijn hand 3 keer rond de dode. Daarna steekt hij de stapel aan. Als al het hout op is gebrand worden de resten in de ganges gegooid. Het hangt er dus vanaf hoeveel hout je kan betalen, hoe goed je wordt verbrand, waardoor er soms nog menselijke resten drijven in de ganges...
Daarna zijn we via kronkelende binnenweggetjes weer terug gelopen. Als je door die kleine binnenweggetjes loopt kan je je voorstellen dat er nog niets veranderd is sinds 100 jaar. Je ademt nog steeds die oude rustige sfeer in! En de gebouwen zijn zo mooi, het is een soort arabische stijl met mooie koepeltjes en boogjes en doorkijkjes.
Melinda had op haar reis een vader en zoon (Chris en Jetsun) ontmoet en die wonen in Varanasi, zij namen ons toen aan het einde van de middag mee op een bootje en dat was echt mooi, om de zonsondergang vanaf de rivier te zien!
Die avond ben ik ook nog naar een concert geweest van tabla en sitar waarbij ook nog katak gedanst werd! Best bijzonder om eens mee te maken!
De rest van de dagen hier heb ik nog wat gewandeld over de ghats, maar vooral op Assi ghat rondgehangen. Hierdoor heb ik vrienden gemaakt met Ramo, een straatjongen die kaarten verkoopt. Hij was erg gezellig gezelschap. Hij is echt super goed in engels en heeft een doof vriendje en kan daardoor ook gebarentaal. Hij weet alles wat er in de straten gebeurt. Gelukkig gaat hij ook nog naar school, dus ik hoop dat hij zichzelf iets omhoog kan werken.
Straks in de trein naar Lucknow!
liefs Christine
Toen de treinreis: de trein was netjes optijd, mijn sleeperbed was ook vrij, alleen mijn stoel niet, maar toen ik heel aardig vroeg of ik toch op mijn eigen stoel mocht zitten was dat ook geen probleem. Een sleepercoupe bestaat uit een heleboel couchettes, maar dan zonder echte muren en helemaal zonder deuren dus eigenlijk een grote slaapzaal! In mijn zitje was verder een familie. In principe waren er nog 5 plekken over, maar de familie bestond uit 2 oma's, 1 opa, 1 vader, 1 moeder, 2 kinderen en 1 oom (is dus 8 mensen). De sleeperbedden zijn niet zo breed en ook niet zo lang, dus hoe zij de nacht door zijn gekomen is mij een raadsel, aangezien ik al om ruimte vocht met mijn backpack! Buiten dat was het er verschrikkelijk koud midden in de nacht. Om 9 uur gingen er al verscheidene mensen hun dikke dekens te voorschijn halen en toen dacht ik nog: zo koud is het nu ook weer niet, typisch indisch! (want in tiruvannamalai liepen ze met 25 graden rond in bivamutsen omdat het zo koud was...) maar zo koud was het wel, het voelde alsof ik totaal bevroren was!
Maar na 15 uur in de trein was ik dan eindelijk in Varanasi. Mijn eerste blik op de stad was vanuit de trein toen we de rivier (de ganges) overstaken. Wat een sprookjesachtige stad is het!
Buiten het station werd ik bedolven onder de riksja drivers die me wel wilden rijden. Toen was er een heel vriendelijk stel dat me vroeg met hun een riksja te delen, maar dat mocht dan weer niet van de driver...
Toen kwam er een man die zei dat hij toch naar Assi ghat ging (daar wilde ik heen, want daar had ik met Melinda afgesproken) en dat hij me wel voor 50 rps mee wilde nemen. De standaardprijs is 60, dus dat was een goede deal. Ik weet wel dat dit het soort mannetjes zijn waar je voor moet uitkijken, maar ik vertrouwde hem wel en dus ging ik met hem mee. En inderdaad ik ben veilig aangekomen!
Binnnen 1 minuut zag ik Melinda al en die had al een kamer voor me geregeld in het Anand guesthouse waar zij ook zat, heel relaxed! Die dag hebben we eerst een lange wandeling langs alle ghats (de trappen naar de rivier) gelopen tot aan de burning ghat. Dat is waar de mensen gecremeerd worden. We hebben een tijdje naar de ceremonies gekeken. Eerst wordt het lijk (wat in een oranje met gouden doek gewikkeld is) een laatste bad in de ganges gegeven, dan wordt hij op de brandstapel gelegd. De gene de het vuur aansteekt (meestal de oudeste zoon) heeft zijn hoofd dan kaal geschoren en loopt met het vuur in zijn hand 3 keer rond de dode. Daarna steekt hij de stapel aan. Als al het hout op is gebrand worden de resten in de ganges gegooid. Het hangt er dus vanaf hoeveel hout je kan betalen, hoe goed je wordt verbrand, waardoor er soms nog menselijke resten drijven in de ganges...
Daarna zijn we via kronkelende binnenweggetjes weer terug gelopen. Als je door die kleine binnenweggetjes loopt kan je je voorstellen dat er nog niets veranderd is sinds 100 jaar. Je ademt nog steeds die oude rustige sfeer in! En de gebouwen zijn zo mooi, het is een soort arabische stijl met mooie koepeltjes en boogjes en doorkijkjes.
Melinda had op haar reis een vader en zoon (Chris en Jetsun) ontmoet en die wonen in Varanasi, zij namen ons toen aan het einde van de middag mee op een bootje en dat was echt mooi, om de zonsondergang vanaf de rivier te zien!
Die avond ben ik ook nog naar een concert geweest van tabla en sitar waarbij ook nog katak gedanst werd! Best bijzonder om eens mee te maken!
De rest van de dagen hier heb ik nog wat gewandeld over de ghats, maar vooral op Assi ghat rondgehangen. Hierdoor heb ik vrienden gemaakt met Ramo, een straatjongen die kaarten verkoopt. Hij was erg gezellig gezelschap. Hij is echt super goed in engels en heeft een doof vriendje en kan daardoor ook gebarentaal. Hij weet alles wat er in de straten gebeurt. Gelukkig gaat hij ook nog naar school, dus ik hoop dat hij zichzelf iets omhoog kan werken.
Straks in de trein naar Lucknow!
liefs Christine
-
19 Februari 2008 - 08:36
Jes:
Avonturierster! Leuk om weer een verhaal van je te lezen. Ben benieuwd hoe Varanasi er uit ziet, naar wat ik heb gehoord is het prachtig (en als ik jou mag geloven is dat ook zo!). Succes met je volgende treinreis. Kijk weer uit naar je verhaal!
Liefs, Jes -
19 Februari 2008 - 09:46
Hilje:
Chris,
Vind het mooi om te lezen dat je lekker onbevangen en op je gevoel overal instapt. Toen ik in India was waren die sleeper classes enorme sauna's, was ook geen pretje, en toen leek ik de enige die het warm had. En ook erg herkenbaar dat ze met de hele familie 2 bedden nemen! Al je verhalen doen wel herinneringen bij mij opborrelen, erg leuk! X -
19 Februari 2008 - 13:08
Clairette:
Lieve Christine,
Heb zojuist een deel van je verslagje aan moets voorgelezen die ik aan de telefoon had. Je moet natuurlijk de hartelijke groeten van haar hebben. Ze heeft er al weer stik genoeg van in het 'gesticht'. De eerste paar weken kreeg ze veel bezoek, dus dat was leuk, maar nu is ze veel alleen en verveelt zich daar een beetje.
Wat een bijzondere dingen maak je toch mee; de pasgeboren baby, de dodenverbranding bij de ganges, het hele leven in een kleine notendop, met de kaartenverkoper/doventolk als gids!!!! Pas goed op jezelf, liefs Clairette -
19 Februari 2008 - 14:02
Leah:
Jeetje, wat een verhaal weer, jij kan wel verhalenverteller worden als je weer terug in NL bent. Zulke dingen meemaken, het lijkt me dat dat voor altijd op je netvlies geschreven is. Netgeboren baby, heftig hoor en die crematies. Gelukkig blijf je heel rustig en vindt je alles even mooi wat je tegen komt. Ga zo door. Blijf goed om je heen kijken. Pas op jezelf , net zoals Clairette zegt!
Liefs -
19 Februari 2008 - 15:04
Charlotte:
lieve chris! Sorry dat ik zo lang niets van me heb laten horen, heb problemen met internet hier in frankrijk. Lees net even snel dit verhaal maar heb een hoop gemist en dat hoop ik ergens deze week in te kunnen halen als ik eindelijk een aansluiting heb weten te regelen. Ik zit nu in de auto langs de weg waar ik van een of ander huis onbeveiligd internet steel. Niet echt ideaal dus. Klinkt in elk geval fantastisch indrukwekkend allemaal, ik mail je snel uitgebreid!
dikke kus sjaakie -
20 Februari 2008 - 13:35
AC:
Zoo gaaf allemaal! Kan niet wachten, kan niet wachten...nog 2 weken, jeeeeh! Ik bel je snel weer even!
Veel liefs.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
